Daaaaagg Bali....tot een volgende keer!!

Lieve allemaal,

Vandaag de laatste dag in Bali. De laatste souveniertjes bij elkaar scharrelen, genieten van de zonsondergang, afscheid nemen van de lieve Balinese mensen en met m'n groepsgenoten nog 1 keer bij Warung Ayu eten en dan morgenvroeg richting Den Pasar om om 12.00 uur te gaan vliegen naar Jakarta. Na een dag verblijf in Jakarta zit de tijd in Indonesië er dan echt op en zal ik vertrekken naar Nederland.

De realisatie dat ik Bali ga verlaten gaat al een paar dagen door m'n hoofd heen. Bizar, jammer en leuk tegelijkertijd. Bij het lopen langs straatjes en plekjes waar je veel bent geweest gaan er veel herinneringen door m'n hoofd. Wat een gave tijd was dit zeg!

Een paar weken geleden heb ik mijn project afgesloten door mijn workshop uit te voeren en de adviezen en verantwoordelijkheden op te hangen in de lerarenkamer en de woonkamers van de dove families. Een afsluiting waar ik met zekerheid van kan zeggen dat ik mijn best heb gedaan en eruit heb gehaald wat erin zat in Bengkala. Ik vond het lastig om te zien dat er eigenlijk nog zoveel meer mogelijk is en was in Bengkala, maar dat dit vanwege de cultuur gewoon niet toepasbaar is. In Nederland zijn we zo gewend om in oplossingen te denken en altijd aan de toekomst te denken, dat we soms het moment zelf niet goed zien en ervaren. Een Balinees cultureel gebonden wijsheid waardoor ik met een goed gevoel dit project afsluit en zie dat ik de doven en de leerkrachten bewust heb kunnen maken van de noodzaak, de verantwoordelijkheid, het plezier en de inhoud van educatie.

De weken hierop ben ik druk geweest met het schrijven van alle rapporten voor school, het op een rijtje zetten van mijn resultaten en het reflecteren. Mijn begeleider Ketut was erg tevreden en onder de indruk van wat ik allemaal heb gedaan in Bengkala, wat natuurlijk erg fijn was om te horen. Vooral het stukje dat ik in een andere cultuur, iets toe heb kunnen voegen wat ook daadwerkelijk binnen de cultuur past, is iets waar ik trots op ben. Ook het verzamelen van veel informatie over het dorp is enorm gaaf geweest en iets waar de volgende studenten in Februari zeker wat aan zullen hebben.

Na alle rapporten te hebben geschreven, was het dan eindelijk de tijd om Matthijs te gaan zien en op te gaan halen in Den Pasar bij het vliegveld! Na 3,5 uur in de auto mocht ik gaan staren naar de deuren waar hij in zou kunnen gaan verschijnen na seconden, minuten, misschien wel uren.... Wat kan het wachten dan lang zijn zeg. En wat was het dus fijn dat hij na een kwartiertje wachten eindelijk verscheen!! Heel erg fijn en leuk om elkaar weer te zien en elkaar vast te kunnen houden. Zoals verwacht, voelde het gelijk weer als vanouds, maar de knuffels waren nog fijner geworden :D!

Na een lange reis en veel gepraat zijn we Bali gaan ontdekken. Althans dat was het idee, want beide zijn we in de twee en een halve week die volgde veel ziek geweest. Veel activiteiten hebben we moeten cancelen hierdoor, maar hierdoor natuurlijk niet minder genoten van alles. Gewoon al het zitten en zwemmen in het Rini hotel deed beiden al enorm goed.

Het afscheid bij mijn project was bijzonder en mooi. Matthijs was zo onder de indruk, dat hij bijna vergat foto's te maken. Met lekker drinken, snoepjes, Indonesische cakejes en lekkernijen (die ochtend om 6.00 uur samen met Enik gekocht op de lokale markt) hebben we samen met Ketut en de dove families herinneringen opgehaald en gezellig zitten praten. Uiteindelijk was het tijd voor de cadeautjes en het echte afscheid. Na het geven van de cadeau's van de gemeente in Biddinghuizen die een heel bedrag bij elkaar hadden verzameld, zoals een beamer, een lamineerapparaat en rijst, was het mijn beurt om foto's te geven aan de families en de mensen die mij maanden lang hebben gesteund en lief gehad als familie zijnde. Ook de kleding die ik en groepsgenoten achter wilden laten waren welkom. Na het neerzetten van de kleren en even een andere kant op te kijken, hoorde ik achter me een stormloop op alle kleren, handdoeken en schoenen! Toen ik weer keek was alles weg en waren er enorm veel blije gezichten te zien met kleding overal en nergens. Geniaal om te zien! Ze waren in ieder geval goed blij ermee.

Na een groepsfoto was het dan uiteindelijk echt tijd om afscheid te nemen. Een dikke knuffel was voor velen niet genoeg en kwamen meerdere keren terug om nog weer een knuffel te geven en op de foto te willen met mij. Ik was dan ook erg blij met Matthijs als fotograaf, want anders had het nog veel langer geduurd. Het ging allemaal heel snel, maar dat iedereen (inclusief ikzelf) er veel moeite mee hadden was duidelijk. Erg speciaal en gaaf hoe mensen je lief kunnen hebben en dat in maar 4 maand.

Na bij te zijn gekomen van het afscheid hebben Thijs en ik nog veel gave dingen mogen doen, zoals mountainbiken met uitzicht op de vulkaan, Ubud bezoeken, lekker relaxen in een spa, duiken en natuurlijk crossend op ons scootertje het mooie Bali ontdekken.

Bijzondere dagen, weken waar ik en Matthijs enorm van hebben genoten samen. Terwijl ik dit schrijf, ligt Matthijs heerlijk te genieten in het zwembad, waarschijnlijk denkend aan de toch nog wel drukke dag die nog voor ons ligt en te genieten van de paradijselijke blauwe lucht met de palmbomen, de mooie bloemende bomen en de vogels die heen en weer fladderen.. Een reden dus om te stoppen met schrijven en t zwembad zelf ook in te duiken! Nog een paar dagen en dan kan ik jullie alles live vertellen! Iets waar ik erg naar uit kijk! Want hoe mooi Bali ook is, weer naar huis gaan en iedereen te zien is toch ook wel iets waar ik veel zin in heb!!

Liefs en tot over 3 dagen!!!
Liset