na lang wachten....mijn tweede reisverslag!

Hallo lieve vrienden en familie!

Ten eerste ben ik een excuus verschuldigd, want ik heb al heeeeeel lang geen blog geschreven.. voel me een beetje schuldig. Maar aan de andere kant gaat de tijd hier zo enorm snel dat ik niet eens door heb dat het alweer zo lang geleden is. Een goed teken denk ik! Ondertussen is er veel gebeurd op het project en daarbuiten en heb ik weer enorm gave en mooie dingen meegemaakt. Dus houd je vast...het wordt een lange blog.

Laat ik beginnen waar ik geëindigd ben. In de laatste blog schreef ik dat ik mijn eerste week op de uni zou gaan hebben en op mijn project. De 4 a 5 weken dat ik hier ben, ben ik weekendjes weg geweest en heb ik geobserveerd in mijn project.

Eerst wat over het project. Op donderdag 13 maart begon het project. Officieel hebben wij hier woensdag/donderdag/ vrijdag ons project en gaat iedereen dus apart van elkaar naar het project. Ik ga deze dagen naar Bengkala. Zoals ik al heb vertelt in mijn vorige blog zijn hier veel ceremonies en zo was dat dus ook de eerste dag dat wij met project zouden beginnen. Dus begonnen we op donderdag in plaats van woensdag, erg grappig.. het effect van de cultuur op ons project komt gelijk goed naar voren en dit gaan we nog veel vaker meemaken.

Op het project wordt ik erg fijn onthaald door de directeur (die geen engels kan) en Ketut, mijn projectbegeleider, die gelijk al te laat was. De Balinese tijd werd ook gelijk duidelijk...ik kon me er vervolgens ook erg goed op aanpassen en kom vrij vaak ook wat later op mijn project, haha! niemand die er raar van op kijkt, zo fijn! Ik heb de eerste weken vooral geobserveerd en met de kinderen gespeeld om contact te maken. In het begin waren de kinderen best wel verlegen, zoals alle Indonesiërs op het eerste gezicht zijn. Vanaf het begin ben ik ook de ouders en families gaan bezoeken in het dorp. De kinderen zijn daar veel meer op hun gemak en ik kreeg veel sneller contact met ze. Omdat ik al wat gebaren kan, was het contact makkelijk gemaakt. Ze zien dat ik wat kan en dachten zelfs dat ik ook doof was of vergeleken mij met een onderzoekster die hier jaren lang heeft gewoond, ook wat betreft de gebarentaal. Een groot compliment voor mij. Ik merk dat de gebarentaal zo basic is, dat het goed over te nemen is. Vooral in het begin. Ondertussen merk ik dat ik het lastiger begin te vinden, omdat ik langzaam aan wat dieper contact op zoek. Dit is sowieso moeilijk te verkrijgen bij Indonesiërs, laat staan bij dove Indonesiërs.
In de observaties komt naar voren dat het inclusieve onderwijs (doven en horende kinderen bij elkaar) eigenlijk niet eens heel inclusief is. Niet te vergelijken met Nederland in ieder geval. De 4 dove kinderen moeten net geluk hebben dat ze een doventolk in hun les hebben en een goede leerkracht hebben die een beetje gebarentaal kan, en dan nog wordt het niet altijd door de leerkracht gebruikt. Wanneer er een gebarentolk is wordt de les niet alla direct vertaald, maar krijgen de doven eigenlijk apart les in de klas van de doventolk. Er wordt weinig tot niet met foto's, plaatjes o.i.d. gewerkt. Als de doven samen les hebben, hebben ze met verschillende niveau's les en wordt er vooral gefocust op taal en rekenen. Ze hebben onder hun niveau les en de kinderen lijken vooral erg verveeld. Daarom is het ook zo dat de dove kinderen in en uit de klas lopen wanneer ze willen, maar ook weglopen als het niet meer gaat en soms gewoon naar huis toe gaan. De dove kinderen zijn echt de baas in het onderwijs. De doventolk Wisnu heeft geen overwicht. Ketut wel, maar hij is ook docent in engels en heeft rondom de doven nog veel meer taken, laat staan zijn eigen gezinnetje wat hij ook nog heeft. De kinderen komen vaak niet naar school toe, omdat ze geen zin hebben en tv willen kijken. Want hoe arm ze ook zijn, ze hebben altijd een tv de hele dag aanstaan in huis. Ze slapen dan ook overdag en gaan pas slapen om 2 uur 's nachts als het niet later is. Ouders hebben ook geen overwicht. Wisnu en Ketut gaan elke ochtend, als de kinderen niet op school zijn, naar de gezinnen toe en vragen waarom ze niet op school zijn. Als de dove kinderen geen zin hebben, zijn ze zelfs in staat om met schoenen te gooien naar de leerkrachten of ouders.

Ook de doven gemeenschap van ongeveer 40 mensen heb ik al meerdere keren ontmoet. De verkiezingen zijn net op 9 april geweest en dit jaar was voor het eerst speciale voorlichting voor de doven en gehandicapten. Zo ook in Bengkala de eerste week dat ik er was. Ik heb iedereen ontmoet en iedereen is enorm lief en aardig. Bijzondere mensen wel, maar ik wordt behandeld alsof ik familie ben. Heel gaaf en bijzonder. Ook met oud en nieuw, Njopi, ben ik een heel weekend blijven slapen bij Ketut en overdag hele dagen met de doven families doorgebracht. Met Njopi maken ze grote kwade monsters van papier maché en de dag voor Njopi gaan ze hiermee dansen en in parades de straat door. Aan het eind van de dag worden deze verbrandt en dit is het teken dat alle slechte dingen vergeven worden van wat de mensen hebben gedaan en opnieuw mogen beginnen, maar ook alle kwade geesten verjaagd zijn. De dag erna, Njopi, oftewel silent day, komen de kwade geesten die hebben overleefd de straten door op zoek naar de mensen en daarom doen ze die dag alsof ze niet thuis zijn in heel bali. Al het verkeer mag niet rijden, er is geen vliegverkeer, geen stroom, er mag niet gekookt worden en de lampen op straat moeten uit. Overal, behalve in Bengkala mag je niet op straat. Omdat er weinig wordt gecontroleerd in hun buurt, zitten zij de hele dag op straat spelletjes te spelen en te sporten. Erg gezellig en leuk. De hele dovengemeenschap kwam naar Ketut zijn huis om mij te bezoeken en dit was erg gezellig. Ondanks dat het na 5 uur lang wel een keer genoeg was, haha! Heel bijzonder om meegemaakt te hebben en om zo in de Indonesische cultuur te mogen zijn. ben erg blij dat ik dit gedaan heb.
Er is een meisje van 22 die ook doof is, maar ondertussen op middelbaren school zit. Zij leert mij veel doventaal en gaat mij ook een beetje helpen in mijn project, aangezien zij wel het nut van educatie ziet. Haar naam is Dadi en is een erg leuke meid.

Na alles geobserveerd te hebben, heb ik even een goede dip gehad, omdat ik inzie dat het heel erg lastig is om iets te gaan veranderen aan de verantwoordelijkheid van de ouders en de normen en waarden die de kinderen hier niet aangeleerd hebben gekregen. Na veel praten met studenten, ben ik nu van plan om een dag een workshop te geven aan de hele dovengemeenschap en ook aan de kinderen om zo de (Indonesische) normen en waarden duidelijk te maken en te leren hoe ze verantwoordelijkheid moeten nemen. Dit alles op een speelse manier. Ik ben erg benieuwd of dit alles gaat werken. Hiernaast ga ik ook picto's proberen te introduceren in de manier van lesgeven, om te zorgen dat de doven iets meer plezier krijgen in de lessen en meer meekrijgen van de lessen, ook als er geen tolken zijn. Ondertussen heb ik er ook weer zin in gekregen, maar moet ik nog veel inhalen, omdat ik weinig gedaan heb de afgelopen week vanwege de dip.

Mijn vrije tijd heb ik natuurlijk ook goed besteedt, want wat moet je anders in zo'n enorm gaaf en mooi land. Ik merk dat ik ondertussen de omgeving waar ik al zolang in zit wat saai ga vinden en normaal, dus vooral de natuur en de steden hierbuiten opzoeken is enorm gaaf!

Zo hebben we ondertussen alweer veel ceremonies meegemaakt. Een ceremonie rondom het planten van een vredesboom door Duitsers. De vredesboom schijnt overal in de landen geplant te worden en wij mochten hierbij zijn. Heel apart, aangezien we het raar vonden om bij een Duitse ceremonie, op zijn Indonesisch, te zijn. Het was dan ook een vrij bijzondere ceremonie en vooral een beetje zweverig, haha! Ook mochten we een ceremonie meemaken met een student die aan ons gekoppeld is. Bij zijn familie werd een ceremonie gehouden die het verband duidelijk maakt tussen India en het Hindoeïsme. Heel leuk, want er werd veel gefeest op bijzondere muziek, bijna om in trans bij te raken, constant herhalend. Ook werd er veel gebeden en veel lekker gegeten, zoals hier altijd wordt gedaan met ceremonies. Zo zijn er nog veel meer geweest en ondanks dat ze bijna allemaal hetzelfde zijn, blijft het bijzonder om erbij te zijn.

Vervolgens ben ik weekendjes weg geweest met de andere studenten, constant weer met andere studenten en soms met de hele groep. Zo ben ik met 3 meiden wezen surfen in Mediwi, weinig toeristen, enorme mooie zee met golven en we kregen privé les. Bek af dat we waren, maar wel een super ervaring! Ik had de eerste dag een te kleine surfplank en dat merkte ik goed de dag erna dat ik een grotere kreeg. Ik kan het een beetje, maar omdat het zoveel vraagt van je lichaam, lukte het aan het eind echt niet meer om op die plank te blijven staan. Zeker een reden om het nog eens te doen, want ik wil zeker 5 keer achter elkaar een golf kunnen pakken en op het board blijven staan! Was super vet namelijk.

Een weekend later zijn we met de hele groep naar Seminyak gegaan, wat dicht bij Kuta ligt. Leuk en relaxt aan het strand gelegen en uitgegaan wat erg leuk was! De dag erna zijn we naar Eccho beach gegaan, waar een hele mooie zee was en een mooi restaurant vlak aan het strand. Hier zijn we ook naar Tanah Lot geweest. Eén van de mooiste tempels in Bali. Het was gaaf, maar ook heel erg toeristisch. Waar ik ook vooral van geniet zijn de tochtjes met de scooter...Het is zo enorm mooi de omgeving en de natuur! Enorm genieten en om elke hoek kan je weer een ansichtkaart schieten!

Het weekend daarop was Njopi en het weekend daarop ben ik met een groepje naar Ubud gegaan, het kunststadje in Bali. Erg mooi en gezellig en het was goed te zien dat het stadje wat meer hippie achtige mensen trekt in plaats van de luxe toeristen. We zijn hier naar het monkey forest geweest. Grappig, maar niet heel bijzonder. Allemaal dezelfde apen en brutaal dat ze waren. Vooral toen we terug wouden gaan en de apen op onze scooters zaten. Ze wouden er niet af komen en waren echt heel eng aan het doen naar ons...en ik ben niet snel bang... Vervolgens gingen ze ook nog het zadel van Rynk kapot bijten van de scooter en echt behoorlijk ook! Was echt niet grappig! En de bewakers deden er vrij grappig over.. In Ubud hebben we vervolgens ook met een mountainbike van de bergen afgeraced door de rijstvelden. En we begonnen met uitzicht op de vulkaan. Heel mooi en met een lekker ontbijtje. Top ervaring, ondanks dat we heeeeel vaak stopte voor foto's en het echte racen af en toe ontbrak, hebben we wel hele gave omgeving gezien en op z'n hollands weer ff gefietst. Was lekker...en snikheet..hahhaha!!
's avonds heerlijk gegeten en de beste biefstuk gehad ever!!! Het was in een restaurantje waar live bandje optrad....en goeeeedd! Zo goed...was echt enorm genieten.. aangezien er binnen ook waterpijp gerookt kon worden en allemaal loungesetjes waren met lekkere kussens..
De dag erna zijn we gaaf raften in één van de ruigste rivieren! Een behoorlijk crime voor de knieën om bij de rivier te komen, maar daar aangekomen was het adembenemend mooi. De tocht daarna was nog mooier en het werd alleen maar beter...watervallen, comodo veranen, muurkervingen, zwemmen, massage door een behoorlijk harde waterval, springen van rotsen enz. Enorm gaaf en het voelde aan als een paradijs.. Als iemand ooit in Bali komt, is dat iets wat je niet moet vergeten om te doen! Iedereen ging die dag naar huis, omdat we die dag erna weer naar les moesten, maar ik besloot om met Rynk en Kristelien nog een nachtje te overnachten in Sanur. een toeristenplekje aan de zuidkust. Er zou hier een tent zijn met frikandellen en kroketten en Rynk had zich hier zo op verheugd dat we op zoek zijn gegaan hiernaar...naar lang, lang, heel lang zoeken, kwamen we tot de conclusie dat hij failliet was gegaan! Haha, dikke teleurstelling natuurlijk, dus op zoek naar een ander restaurantje om te eten, besloten we om ergens te gaan zitten, zaten er alleen maar Nederlanders en wat zagen we op de kaart....frikandellen en kroketten...hahhaha!!! was geniaal..een andere tent, maar wel Nederlands eten, zelfs hutspot! Erg grappig en het smaakte best goed. Daarna nog een bolletjeijsje achteraf en skypen met mijn Ilona, robbie en de lieve kindertjes en vervolgens ook nog met een goede vriendin! Heerlijk was dat...Vervolgens ben ik snel gaan slapen, aangezien ik die dag erna om half 6 m'n bed uit moest om in 3 uur te rijden naar de singaraja voor Indonesische les.

Dit weekend ben een paar dagen goed ziek geweest. Koorts met top van 39,5 graden. Echt even niet leuk en ik kan me ook echt niet bedenken wanneer ik zo ziek ben geweest. Gelukkig heb ik hele lieve vriendinnen en een vriend om me heen die goed voor me zorgen.

Dit zijn al mijn avontuurtjes tot nu toe...en er is nog veel meer te vertellen over hoe moeilijk de cultuur af en toe is om iets voor elkaar te krijgen, maar ook hoe mooi en gaaf het is, hoe kinderen van de school een kokosnoot open maken om te proeven en te eten en hoe ik zeldzame honing rechtstreeks uit de natuur heb geproefd en hoe de mensen me hier blijven verbazen op verschillende vlakken. De volgende blog zal ik eerder schrijven en dan ga ik jullie weer vertellen van alle mooie dingen die ik hier mee maak!

Ik hoop dat dit verhaal niet te lang was... (waarschijnlijk wel, haha). Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat. Blijf daar ook genieten van het lekkere weer! En ik ga jullie en Nederland ondertussen best wel missen.. ondanks dat het hier genieten blijft!

Tot snel!
Lieve groetjes van mij..